[ปะ-ถะ-พี] (สก. ปฺฤถวี; มค. ปฐวี) น. แผ่นดิน. (ดู ปฐพี).

ปถพี : [ปะถะ-] น. แผ่นดิน. (ส. ปฺฤถวี; ป. ป?วี).

[ปะ-ถะ-หฺมัง] น. ชื่อมนต์ปลุกเสกทางไสย-ศาสตร์อย่างหนึ่ง ว่า มนต์ปถมัง, คำเต็มว่า ปถมังบิปธโรโปจ (อังค) พุทธาวิชายเต ผู้บริกรรมใช้ดินสอพองเขียนลงบนกระดานชนวน พร้อมกับการบริกรรม ครั้นเสร็จเป็นองค์พระแล้ว ก็ลบ เก็บเอาผงที่ลบนั้นไว้ เรียกว่า ผงปถมัง ถือว่าเป็นผงศักดิ์สิทธิ์.

ปถมัง : [ปะถะหฺมัง] น. วิธีทําผงด้วยเวทมนตร์คาถาเพื่อความศักดิ์สิทธิ์.

1.[ปะ-ถะ-วี] น. ดิน.2.[ปะ-ถะ-หฺวี] น. ท้ายเรือพิธี ซึ่งเป็นเรือหลวง.

ปถวี ๑ : [ปะถะวี] (โบ) น. ดิน เช่น ปถวีธาตุ. (ส. ปฺฤถวี; ป. ป?วี). ปถวี ๒ : [ปะถะหฺวี] น. ท้ายเรือพิธี (เรียกเฉพาะเรือหลวง).

[ปะ-ทะ-ปอ-ระ-มะ] ว. แปลตามศัพท์ว่า มีบทอย่างยิ่ง หมายถึง โง่ดักดาน, พระพุทธองค์ ทรงจำแนกประเภทของบุคคลไว้ดังนี้ ๑. อุคฆฏิ- ตัญญู (ผู้รู้เข้าใจได้ฉับพลัน) ๒. วิปจิตัญญู (ผู้รู้ต่อเมื่อขยายความ) ๓. เนยยะ (ผู้ที่พอจะแนะนำได้) ๔. ปทปรมะ (ผู้มีบทเป็นอย่างยิ่ง คือ โง่ดักดาน).

[ปะ-ทัก-ขิน] (มค. ปทกฺขิณ) ก. เวียนขวา. (ดู ประทักษิณ).

ปทัฏฐาน : น. แบบแผนสําหรับยึดถือเป็นแนวทางปฏิบัติ; เหตุที่ตั้งเป็นเครื่องถึง, เหตุอันใกล้ที่สุด; บรรทัดฐาน หรือ ปทัสถาน ก็ว่า. (ป.; ส. ปทสฺถาน).

[ปะ-ทัด-ถาน] น. เหตุที่ตั้งเป็นเครื่องถึง, เหตุอันใกล้ที่สุด; แบบแผนที่ควรยึดถือเอาเป็นหลัก ที่ตรง, ใช้ บรรทัดฐาน หรือ ปทัฏฐาน ก็มี, เทียบ คำ (อก. norm).