ว. เป็นที่พอใจ, งาม.

มโนชญ์ : ดู มโน. มโนชญ์ : ว. เป็นที่พอใจ, งาม. (ส.).

น. ทางใจ, ทางที่คนเราจะทำกรรมมีอยู่ ๓ ทาง คือ ทางกาย (กายทวาร) ทางคำพูด วาจา (วจีทวาร) และทางใจ (มโนทวาร), การทำทางใจ หมายถึง การคิดนึก, คำว่า มโนทวาร ยังหมายถึงทางที่จิตจะรับรู้อารมณ์ด้วย คือ จิตอาจรับรู้อารมณ์โดยจักษุทวาร (ทางตา) โสตทวาร (หู) ฆานทวาร (จมูก) ชิวหาทวาร (ลิ้น) กายทวาร (กาย) และมโนทวาร (ใจ) คือ จิตอาจนึกคิดไปเองโดยไม่ต้องอาศัยตา หู ฯลฯ เลยก็ได้.

ว. ตั้งขึ้นแต่ใจ.

มโนทุจริต : [มะโนทุดจะหฺริด] น. ความประพฤติชั่วทางใจ มี ๓ อย่าง ได้แก่ ความโลภอยากได้ของของผู้อื่น ๑ ความพยาบาท ๑ ความเห็นผิดจากทำนองคลองธรรม ๑.

มโนธรรม : น. ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี, ความรู้สึกว่าอะไรควรทําอะไรไม่ควรทํา.

ว. ซึ่งเกื้อกูลใจ, ชูใจ.

มโนนุกูล : ว. ซึ่งเกื้อกูลใจ, ชูใจ. (ส.).

น. การตั้งความปรารถนาในใจ.

น. ความคิดที่ประดิษฐ์ไปต่างๆ, ความคิดเห็นเป็นภาพขึ้นในใจ.