ปรอย, ปรอย ๆ ๑ : [ปฺรอย] ว. ที่แสดงอาการเศร้า (ใช้แก่ตา) เช่น ทําตาปรอย.

ปรอย ๆ ๒ : [ปฺรอย] ว. ที่ตกเป็นระยะ ๆ ไม่หนาเม็ด (ใช้แก่ฝนตก) เช่น ฝนตกปรอย ๆ. ปรอย, ปรอย ๆ ๑ : [ปฺรอย] ว. ที่แสดงอาการเศร้า (ใช้แก่ตา) เช่น ทําตาปรอย.

ว. โรย (สำหรับตา), พรำๆ, หยิมๆ, (สำหรับฝนตก) (เหมือน ปรอย).

1.ใช้นำหน้าคำกริยา เพื่อแสดงความหนักแน่น เช่น ชิด เป็น ประชิด ท้วง เป็น ประท้วง; แผลงจากผ เช่น ผทม เป็น ประทม.2.ก. พรม; ปะทะ, กระทบ, ซ้อมกำลัง เช่น ประไก่ เป็นต้น; ทำเป็นจุด ๆ เช่น ประแป้ง ประวิสรรชนีย์.

ประ ๒ : [ปฺระ] ก. ปะทะ เช่น ประหมัด, กระทบ, ระ, เช่น ผมประบ่า. ประ ๓ : [ปฺระ] ก. ทำให้เป็นจุด ๆ เช่น ประไข่ปลา, ทำให้เป็นจุด ๆ หรือเม็ด ๆ ทั่วไปอย่างประแป้ง. ประ ๔ : [ปฺระ] (ถิ่น-ปักษ์ใต้, มลายู) น. ลูกกระ. (ดู กระ ๒). ประ ๕ : [ปฺระ] ดู กระ ๓. ประ- ๑ : [ปฺระ] ใช้เติมหน้าคําอื่นเพื่อให้คําหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คําที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร เช่น ประทม เป็น บรรทม.

[ปฺระ-เกียน-ระ-นะ-กะ] (สก. ปฺรกีรฺณก; มค. ปกิณฺณก) ว. เบ็ดเตล็ด, กระจุยกระจาย, ระคน, คละกัน (เหมือน ประกีรณก).

ประกีรณกะ, ประเกียรณกะ : [ปฺระกีระนะกะ, ปฺระเกียนระนะกะ] ว. เรี่ยราย, เบ็ดเตล็ด, กระจาย, ระคนกัน, คละกัน. (ส. ปฺรกีรฺณก; ป. ปกิณฺณก).

ก. ส่งของถวายพระภายในหัตถบาส; ส่งของ ให้ถึงมืออย่างแดกดัน; (ชบ.) ตี.

ประเคน : ก. ถวายของพระโดยวิธียกส่งให้ตามพิธีการที่กําหนดไว้ เช่น ประเคนอาหาร; ส่งให้ถึงมือ (ใช้ในความแดกดัน) เช่น ต้องเอาไปประเคนให้จนถึงที่; (ปาก) ตี เช่น ประเคนกระบาล ๓ ที.

(สก. ปฺรคฺรห; มค. ปคฺคห) น. ความเพียรที่แก่กล้า; การยกย่อง, การเชิดชู, ตรงข้ามกับ นิเคราะห์ ซึ่งแปลว่า การกำราบ, การลงโทษ, การข่มขี่. ก. ยกย่อง, ประคับประคอง.