1.ใช้นำหน้าคำกริยา เพื่อแสดงความหนักแน่น เช่น ชิด เป็น ประชิด ท้วง เป็น ประท้วง; แผลงจากผ เช่น ผทม เป็น ประทม.2.ก. พรม; ปะทะ, กระทบ, ซ้อมกำลัง เช่น ประไก่ เป็นต้น; ทำเป็นจุด ๆ เช่น ประแป้ง ประวิสรรชนีย์.

ประ ๒ : [ปฺระ] ก. ปะทะ เช่น ประหมัด, กระทบ, ระ, เช่น ผมประบ่า. ประ ๓ : [ปฺระ] ก. ทำให้เป็นจุด ๆ เช่น ประไข่ปลา, ทำให้เป็นจุด ๆ หรือเม็ด ๆ ทั่วไปอย่างประแป้ง. ประ ๔ : [ปฺระ] (ถิ่น-ปักษ์ใต้, มลายู) น. ลูกกระ. (ดู กระ ๒). ประ ๕ : [ปฺระ] ดู กระ ๓. ประ- ๑ : [ปฺระ] ใช้เติมหน้าคําอื่นเพื่อให้คําหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คําที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร เช่น ประทม เป็น บรรทม.