(สว.) ก. ทำงานที่ยากเกินความสามารถตนเอง.

น. พระราชาแห่งชาวกลิงค์.

น. แคว้นแห่งกลิงค์.

น. สิ่งที่รู้สึกด้วยจมูก เช่น เหม็น และหอม; ชื่อพวงดอกไม้ร้อยแบนๆ ประกอบกับอุบะ.

กลิ่น ๑ : [กฺลิ่น] น. สิ่งที่รู้ได้ด้วยจมูก คือ เหม็น หอม และอื่น ๆ, บางทีใช้หมายความว่า เหม็น เช่น ของสิ่งนั้นมีกลิ่น. กลิ่น ๒ : [กฺลิ่น] น. ชื่อพวงดอกไม้ร้อยมีรูปแบนประกอบด้วยอุบะ, ถ้าทําให้ผูกแขวนคว่าลงมา เรียกว่า กลิ่นคว่า, ถ้าทําให้ผูกแขวนตะแคง เรียกว่า กลิ่นตะแคง.

น. กลิ่น; ลักษณะทั่วๆ ไป; ความเจริญรุ่งเรือง เช่น กลิ่นไอของยุคอารยธรรม กลิ่นไอของชีวิตในชนบท (เหมือน กลิ่นอาย).

น. กลิ่น; ลักษณะทั่วๆ ไป; ความเจริญรุ่งเรือง เช่น กลิ่นอายของยุคอารยธรรม กลิ่นอายของชีวิตในชนบท (เหมือน กลิ่นไอ).

กลิ่นอาย : น. กลิ่น. (เป็นคําที่มีความหมายซ้า อาย ก็ว่า กลิ่น).

ว. เป็นที่ชอบแห่งการทะเลาะวิวาท, มักทะเลาะวิวาท, ประกอบด้วยความร้าย.

ก. เย็บหน้าผ้าให้เป็นตะเข็บเพื่อกันเส้นด้ายหลุด.