[อับ-ปะ-รา-ไช] (สก. อปฺรชย) น. ความไม่แพ้, ความชนะ, คู่กับ ปราชัย = ความแพ้, ศัพท์นี้บางทีแปลว่า ความไม่มีชัย คือ แพ้; อปราชัย ก็ว่า.

[อับ-ปะ-รา-ไช] (สก. อปฺรชย) น. ความไม่แพ้, ความชนะ, คู่กับ ปราชัย = ความแพ้, ศัพท์นี้บางทีแปลว่า ความไม่มีชัย คือ แพ้; อปราชัย ก็ว่า.

อปราชัย, อัปราชัย : [อะปะ, อับปะ] น. ความไม่แพ้, ความชนะ; (กลอน) บางทีใช้หมายความว่า แพ้ เช่น คบคนดีเป็นศรีแก่ตัว คบคนชั่วอัปราชัย. (ป.). อัปราชัย : [อับปะราไช] น. ความไม่แพ้, ความชนะ, คู่กับ ปราชัย คือ ความแพ้; (กลอน) บางทีใช้หมายความว่า แพ้ เช่น คบคนดีเป็นศรีแก่ตัว คบคนชั่วอัปราชัย; อปราชัย ก็ว่า. (ป., ส.).