น. หางกระเบน ที่จีบและปล่อยให้เลื้อยอยู่ข้างหลังอย่างพระเอกละครโบราณแต่ง; เครื่องประดับอาคารเช่นโบสถ์ ตั้งอยู่ปลายจันทันหน้าจั่ว.

หางหงส์ ๑ : ดูใน หาง. หางหงส์ ๑ : น. ชายผ้านุ่งที่จีบโจงแล้วไปเหน็บไว้ข้างหลัง ปล่อยให้จีบคลี่ห้อยจากเอวเบื้องหลังลงมาถึงหว่างขาอย่างตัวพระแต่งในละครรํา; เรียกเครื่องประดับที่ทําเป็นรูปคล้ายหางหงส์ติดตั้งอยู่ปลายรวยระกา หรือปลายตะเข้สันหลังคาของโบสถ์และพระที่นั่งเป็นต้นตามแบบสถาปัตยกรรมไทย. หางหงส์ ๒ : ดู พู่ระหง.