(สก. ยกฺษ; มค. ยกฺข) น. พวกดุร้ายพวกหนึ่งไม่ใช่มนุษย์, บางแห่งว่าได้แก่ปีศาจ, บางแห่งว่า อยู่ในพวก อสูร ใจดีก็มี ใจร้ายก็มี; ผู้ที่มีคนเซ่นสรวง หมายเอาภุมเทพ หรือวนเทพ หรือบุคคลควรบูชา, โดยทั่วไปแล้ว ยักษ์ หมายถึง มนุษย์รูปร่างใหญ่โต เขี้ยวยาวออกมานอกปาก กินคนและสัตว์ มีฤทธิ์จำแลงตัวได้ ในวรรณคดีไทย ยักษ์มักเป็นศัตรูกับมนุษย์.

ยักษ์ : น. อมนุษย์พวกหนึ่ง ถือกันว่ามีรูปร่างใหญ่โตน่ากลัว มีเขี้ยวงอก ใจดําอํามหิต ชอบกินมนุษย์ กินสัตว์ โดยมากมีฤทธิ์เหาะได้จําแลงตัวได้, บางทีใช้ปะปนกับคําว่า อสูร รากษส และมาร ก็มี; เทวดาพวกหนึ่งในสวรรค์ชั้นจาตุมหาราชิกและชั้นปรนิมมิตวสวัตดี; ชื่อหนึ่งของดาวฤกษ์ศตภิษัช มี ๔ ดวง, ดาวพิมพ์ทอง หรือ ดาวสตะภิสชะ ก็เรียก. ว. โดยปริยายหมายความว่า มีลักษณะหรืออาการอย่างยักษ์ เช่น ใจยักษ์ หน้ายักษ์, มีลักษณะใหญ่เป็นพิเศษในพวก เช่น ปลาหมึกยักษ์. (ส. ยกฺษ ว่า อมนุษย์พวกหนึ่ง บริวารท้าวเวสวัณ; ป. ยกฺข).