น. ส่วนแห่งมนุษย์ มีหน้าที่ในการคิดและรู้, ส่วนสำคัญหรือส่วนศูนย์กลางของสิ่งต่างๆ, ใช้ประกอบกับคำอื่นมีเนื้อความแปลกจากปรกติบ้าง.

ใจ : น. สิ่งที่ทําหน้าที่รู้ รู้สึก นึก และคิด เช่น ใจก็คิดว่าอย่างนั้น, หัวใจ เช่น ใจเต้น, ลมหายใจ เช่น กลั้นใจ อึดใจ หายใจ, ความรู้สึกนึกคิด เช่น ใจคด ใจซื่อ; จุดสำคัญของบางสิ่งบางอย่าง เช่น ใจมือ, บริเวณที่ถือว่าเป็นจุดสำคัญของสถานที่ เช่นใจบ้านใจเมือง.

ว. ไม่กระตือรือร้นในกิจการ.

ใจเฉื่อย : ว. มีอารมณ์เฉื่อยชา, ไม่กระตือรือร้น.

ว. มีนิสัยเฉียบขาด, ปักใจทำอะไรทำจริง โดยไม่ยอมท้อถอยและเกรงกลัว.

ใจเด็ด : ว. มีนํ้าใจเด็ดเดี่ยว.

ใจเดียว : ว. ไม่หลายใจ, มีความรักและซื่อตรงในบุคคลเดียวหรือสิ่งเดียวไม่เปลี่ยนแปลง.

ใจเดียวกัน : ว. มีความรู้สึกนึกคิดตรงกัน.

ใจเติบ : ว. มีใจกว้างขวางเกินสมควร; มีใจอยากให้มากไว้หรือใหญ่โตไว้.

ว. ฟังคำยุเชื่อง่าย, โกรธง่าย.