พจนานุกรม อังกฤษ-ไทย , ไทย-ไทย :
เพี้ยน หมายถึง/ความหมาย
ว. ผิดแปลกเล็กน้อย, คลาดเคลื่อน, โบราณใช้ เพียน ก็มี.
อ.เปลื้อง ณ.นคร
|
เพี้ยน : ว. ผิดแปลกไปเล็กน้อย เช่น หน้าเพี้ยน, คลาดเคลื่อน เช่น พูดเพี้ยน เสียงเพี้ยน, ผิดเพี้ยน ก็ว่า, โบราณใช้ เพียน ก็มี; (ปาก) ไม่ค่อยปรกติ (มักใช้แก่คน) เช่น เขามีท่าทางเพี้ยน ๆ.
ราชบัณฑิตยสถาน
|
© 2002-2024 by ONLINE-ENGLISH-THAI-DICTIONARY. All rights reserved.
About.