(มค. อธิปเตยฺย) น. ความเป็นใหญ่ ทางธรรมมี ๓ อย่าง คือ ๑. อัตตาธิปไตย (ถือตนเป็นใหญ่) ๒. โลกา-ธิปไตย (ถือโลกเป็นใหญ่) ๓. ธรรมาธิปไตย (ถือธรรมเป็นใหญ่).

อธิปไตย : [อะทิปะไต, อะทิบปะไต] น. อํานาจสูงสุดของรัฐที่จะใช้บังคับบัญชาภายในอาณาเขตของตน. (ป. อธิปเตยฺย ว่า ความเป็นใหญ่ยิ่ง). (อ. sovereignty).