[มัน-ไต] (สก. มรฺตฺย; มค. มจฺจ) น. ผู้ที่ต้องตาย ได้แก่ พวกมนุษย์ และ สัตว์ดิรัจฉาน, คู่กับ อมร ผู้ที่ไม่ตาย คือ เทวดา (เหมือน มรรตย, มัตตัย, มัตย).

มรรตยะ, มรรตัย, มัตตัย, มัตยะ : [มันตะยะ, มันไต, มัดไต, มัดตะยะ] น. ผู้ที่ต้องตาย, ได้แก่ พวกมนุษย์ และสัตว์ดิรัจฉาน, คู่กับ อมร ผู้ไม่ตาย คือ เทวดา. (ส. มรฺตฺย; ป. มจฺจ).